"Everything Was Field" is een vreemde en vreemde tekst, en daarom interessant, waarin namen worden uitgewist, huiden bedriegen, en wat altijd wordt gestreeld en geriskeerd, het bestaan zelf is. En er is een merkwaardige, melancholische toon die contrasteert met de virtuele aanwezigheid van de niet-bestaande auteur: op sociale media is ze, jawel, "de gieter, de grasmaaier, de klimmer, de strijkster, de chauffeur, de zonnebrandcrème, de schilmesje, de flamencodanseres, de poepende vrouw, de broodrooster of de klootzak." Maar door niet te zijn, heeft ze het hele spectrum aan dingen voor zich openliggen, als iemand die niet is en daarom transformeert, als de Rosalía Saokiana, dat "alle dingen" is, en in dat niet-zijn bloeit niets vasts, past zich aan de vraag aan hoe het zou zijn om "een lichaam in een doos te stoppen" en dat verzegelde lichaam bijvoorbeeld "het lichaam van een moeder" zou zijn. [...] En het geeft ons een zeer interessante oefening, die alles te maken heeft met de merkwaardige kruising tussen de drag en elk personage, onder de drag en de volkszanger, onder de drag en elke kunstenaar. Uiteindelijk is het niet zozeer een boek over de drag Als een tekst over wat er gebeurt als we iemand worden die niet langer onszelf is. Uit de proloog van Elizabeth Duval.